Soms gaan de dingen niet zoals ik wil.

Sterker nog, vaak gaan de dingen niet zoals ik wil.
De dingen en ik, dat is op zijn zachtst gezegd een spanningsveld.
En dat is maar goed ook.
 
 
 
 
Ken je dat?
Vertraging terwijl je echt echt echt op tijd moet komen voor een belangrijke bijeenkomst.
Een afspraak die op het laatste moment niet doorgaat.
Laptop die vastloopt terwijl je net een heel stuk geschreven hebt en nog niet opgeslagen.
Een leuke ontmoeting die ineens in ruzie omslaat.
Of ziek worden op momenten dat je het absoluut niet kan gebruiken.

Hè nee bah…. Ik wil niet

Het laatste overkomt me twee weken geleden.  Op mijn verjaardag.

Geen zin in een feestje, dus heb ik met een goede vriendin gepland om uit eten te gaan. ’s Ochtends word ik echter wakker met hoofdpijn en een wat grieperig gevoel. Gedurende de dag wordt dat steeds erger. Resultaat aan het eind van de middag … doodziek.

Bah! Is mijn eerste reactie.
Ik wil niet. Ik wil niet ziek zijn. Zeker niet op mijn verjaardag.
Dan wil ik vieren, blij zijn, delen, samen zijn.
Maar ik bevind me in het tegenovergestelde. Ik ben beroerd, alleen en vooral dus …. Ziek.
Er valt even weinig te vieren.

Ik maak een interne reis. Van vloeken, balen, klagen, bij de pakken neerzitten tot aan arme ik, waarom nu, het is niet eerlijk.  Zelfs heb ik overwogen om 4 paracetamol te nemen om dan mórgen ziek te zijn…… Maar goed, ik ben niet uit eten gegaan. Ik ben gedwongen thuis gebleven.

Maar de avond is toch genoeglijker geworden dan ik had gedacht. Ik ben zelfs tevreden naar bed gegaan. Vroeg dat wel.

Ok zo is het …. En wat nu?

Vanaf het moment dat ik de telefoon pak en zeg dat ik niet uit eten kan gaan valt er een last van me af. Ik kan loslaten. Super jammer, maar ik ben gewoon ziek. Het is zoals het is. De verwachtingen over hoe het moet zijn,  wat ik zou willen, hoe het zou moeten lopen, hoe ik me zou willen voelen, het valt allemaal weg.

Alle facebook felicitaties heb ik niet bekeken, de kaarten ongeopend gelaten, telefoontjes niet opgenomen. Mijn verjaardag gaat dit jaar aan me voorbij. Loslaten. Laten zijn. Ik weet het even niet.

En het valt stil.

Opnieuw …. Nu

In die stilte is er een nieuw Nu. Een nieuwe situatie. Een nieuwe frisse ruimte waarin ik kan zien wat ik nodig heb. Op dit moment.

Goed, sinaasappels persen, soepje maken, bed, liefdevolle zelfzorg. Al het andere stel ik even uit. Ook mijn verjaardagsdag. Niemand kan nu iets voor me doen, ik moet gewoon uitzieken.  Als het niet kan zoals ik wil, laat ik het dan maar laten gaan zoals het gaat.

Dit besef, het maakt me ineens gelukkig. Dit moment, dit is overgave. Geen berusting maar  meebewegen, het doet me goed. Een diepe vrede neemt plaats in mijn onderbuik. Ik ben blij dat ik geboren ben. Ik ben blij dat ik leef. Dat vier ik. Geen leuke aanleiding. Tegenslag. Niet fijn. En nee ik ben liever ook gezond op mijn verjaardag. Maar geen enkele datum of (feest)dag kan bepalen hoe ik me voel of moet voelen.

And my god, hoe heerlijk is het om de volgende dag alle verjaardagswensen te lezen en me geliefd te weten.  Ben ik gewoon opnieuw jarig.

Waarom zijn we trouwens maar een dag per jaar jarig?
 
 
 
 

Share on FB

Tweet

Follow

Save