Afgelopen vrijdag is mijn lieve huisgenoot, mijn kat Doerak overleden. Ze heeft 12 jaar bij me gewoond. Haar af-wezigheid maakt me in één keer bewust hoezeer haar aan-wezigheid verweven is met alles in mijn leven.

Ik heb er een post aan gewijd op Facebook.

 

 

 

 

En nu voelt het huis zo…. leeg.

De eerste 2 dagen voel ik een hele sterke neiging om weg te willen lopen van die leegte. Heb ik echt geen idee hoe om te gaan met al dat niks. Ik wil dat getrippel in de keuken, haar miauw in de badkamer, het bolletje wol spinnend op mijn schoot.

En niet dat gevoel van gemis.

Juist omdat ze er niet – meer – is is de lege ruimte zo prominent voelbaar.

 

De Lege Ruimte als Troost

 

Nu 3 dagen later merk ik dat ik er aan begin te wennen. Ik mis Doerak ontzettend en huil als ik daar behoefte aan heb. Word boos op mezelf. Want had ik maar eerder de dierenarts gebeld. Of had ik niet toch met haar in de auto naar de dierenarts in Doesburg kunnen rijden. Of waarom moet ik haar zo nodig binnen halen? Ze had in de tuin willen liggen. En dan huil ik weer.

 

Die verdomde leegte. Waar ik juist kan voelen wat er werkelijk in me leeft.

Maar op een wonderlijke manier ervaar ik ook troost in de leegte en voel ik me geborgen. Zo ‘land’ ik steeds meer in het hier en nu. Omdat ik er voor kies om alle ruimte te nemen om te voelen wat ik voel. Ik kies om te zijn met wat is.

Nee niet fijn.
Nee liever niet.
Ja het doet pijn.
Ja ik mag rouwen.
Ook al snapt niet iedereen dit diepe verdriet om een huisdier.

 

 

Vanuit niets weer iets

 

Diep van binnen voel ik vertrouwen dat vanuit die ruimte weer iets nieuws zal ontstaan.
Wat ? Geen idee.
Dat is het landen in de leegte.

Vanmorgen hoor ik ineens gekrabbel aan het kattenluik. Ik schrik er van. Doerak ?

Nee natuurlijk niet.
Een prachtige zwarte poes staat ineens in mijn tuin en kijkt me met grote open ogen aan.

 

Ik voel schrik. En twijfel.
Want de poes raakt meteen mijn hart.
Ik voel me blij en warm en zacht.
Mag dat al vlak nadat…..

De zwarte poes blijft zitten.
Ze blijft kijken.
Ze wacht.

Ik ga overstag.
Huilend geef ik haar wat te eten.
Met een brede glimlach rond mijn lippen.

Lieve Doerak, ik denk aan jou.
En ik open mijn hart voor nieuw leven.

 

De Fool als ingang tot Levenskunst

 

Vanmorgen bedenk ik me ook hoe groot de overeenkomst is tussen mijn dagelijks leven en improvisatie. Leegte het is een cruciaal concept in al het werk dat ik doe. In mijn leven. Ruimte scheppen, in lege ruimte zijn, vanuit leegte iets laten ontstaan, genieten van leegte, van openheid, van niets.

En de Fool. Die eigenwijze wijze Fool die uitnodigt improvisatie te verheffen tot Levenskunst.

 

 

De Fool is de 0 kaart van de Tarot. De nul vertegenwoordigt het niets waaruit alles is ontstaan en in bestaat. Dit niets is onbegrensd. Het is allesomvattend. Nul is ruimte. Ruimte van potentie.

Je zou kunnen zeggen dat in nul al een zaadje aanwezig is, de kiem.
Hieruit ontstaat iets nieuws.
Dus in die ruimte is niets.
En tegelijk is alles er in oorsprong aanwezig.

Wonderlijk niet?

 

Vanmorgen slaak ik een diepe zucht.
Zoals ik wel vaker een diepe zucht slaak.

Ja ik mis mijn kat.
En Ja ik omarm de leegte.

En het nieuwe.

Let’s ride the waves.
that come from emptiness and return to emptiness.

Daar is waar de Fool raakt aan een de filosofie van het Zen Boeddhisme.
Dat is waar de Fool nieuwe werelden opent.

 

Lang leve de Fool.
Lang leve mijn kat.

De enige troost is dat alles verandert.
Je kunt er maar beter vertrouwd mee raken….

 

liefs,

Anita