Moed: iedere reis begint met een eerste stap B e i n g . M o v e d

Wie ben ik als ik mijn leven op een waarachtige manier leid? Wie ben ik als ik mezelf accepteer in al mijn facetten?

Hoe zou het zijn? Om stap voor stap voor stap te leren lopen op weg naar mijn ideale leven en steeds meer mezelf te dragen?

In mijn leven heb ik veel angst(en) gekend.
Grote en kleine, algemene en specifieke.
Lieve, zachte maar ook nare, alles doordringende, overweldigende angsten.
Ik heb ze erkend, aangekeken en doorvoeld in vele soorten en maten.

Moed was nodig.
Anders kwam ik nergens.
Moedig was ik.
Soms. En soms niet.

Nu.

Over ruim een week stap ik in het vliegtuig naar Girona. Voor de gemiddelde mens een peulenschil. Maar niet voor mij. Ik heb namelijk vliegangst. Meer dan 10 jaar niet gevlogen.

En nu dan voor het eerst weer. Alleen.

Walk my talk

Onlangs faciliteerde ik een dagworkshop rondom Moed. Tijdens deze dag hebben de deelnemers hun angst en comfortzone geÃ«erd en hun moed en verlangen onderzocht, bevraagd en bespeeld. Een ontroerende en bevrijdende innerlijke reis.

Een week later sta ik zelf voor een keus: boek ik die vlucht naar Girona of niet?
Een klamme angst kruipt omhoog.
Geen idee waar ik precies bang voor ben.
Neerstorten, doodgaan, iets vaags. Gaat niet iedere angst uiteindelijk over sterven?

Dag comfortzone, dag lege ruimte van het nieuwe.
Ik twijfel, laat het rusten, twijfel weer, blijf zoeken naar de goedkoopste vlucht, stel steeds opnieuw uit om de organisator van de training te mailen en merk dat mijn onrust toeneemt.

Misschien komt mijn eigen workshop wel op het exact juiste moment. Want uhm… wat is voor mij de meest ware en moedige stap op dit moment in mijn leven?

Walk my Talk.
Yep.

Verlangen als oproep tot avontuur

Waarom eigenlijk iets willen waar je bang voor bent ?

In mijn geval: ik wil meedoen aan een workshop jazz zingen.
En die is toevallig in de Spaanse PyreneeÃ«n

Daar heb ik zin in.
Daar kijk ik naar uit.
Daar verlang ik naar.

Blijkbaar is mijn verlangen groter dan mijn angst.
Want anders zou ik mezelf niet in dit dilemma brengen.
Dat is de oproep. Dit verlangen.
Naar groter, ruimer, meer.
Of gewoon anders.

Daar sta ik dan nu.
De oproep hoor ik en ik luister.
Ik ben bang,

Is dat erg?
Nee, dat is nu niet meer erg.
Maar, vroeger wel.

Angst ontkennen is niet sexy

Vroeger, och vroeger. Toen was ik vooral bezig te bewijzen dat ik moedig was.
Mijn wil deed al het werk.
Ik blufte me ergens doorheen, negeerde mijn angsten of maakte ze kleiner dan ze waren.

Waarom?
Mijn zelfbeeld was sexier als ik een avonturier zou zijn..
Dacht ik.
Vond mijn ego.

Hoe stoer zou het zijn als ik alleen de wereld over zou reizen.
Als ik prachtige plekken zou ontdekken en daar mooie verhalen over kon vertellen.
Elk jaar een nieuw werelddeel bezoeken en totdat ik het allemaal gecoverded had.

Voila, mijn versie van onafhankelijkheid.
GecreÃ«erd door de niets(ont)ziende Strever in mij die angst maar niks vond en moest laten zien ‘kijk eens wat ik allemaal kan’.

De roep van het Kind van binnen

Vanaf mijn 21e ben ik naar verschillende plekken gereisd. AziÃ«, Afrika, IsraÃ«l, geweldige reizen, maar altijd samen met anderen. Dus ik scoorde geen punten voor mijn beeld van onafhankelijkheid. Streng he? Ja, die Streber is ongelooflijk streng. Want de reizen waren al spannend genoeg. Dat voelde ik tot in mijn tenen.

De keren dat ik alleen reisde zijn op 1 hand te tellen. Als ik Nederland en BelgiÃ« niet meetel. Want dat is geen enkel probleem. Maar zet ik een voet daarbuiten, dan trilt mijn innerlijk kind van angst.

Goed, waar ben ik alleen geweest? Op mijn 19e interrailde ik naar Denemarken om een vrijwilligersweek te doen en vervolgens een dag of 10 door Denemarken te reizen. Toen ik 27 was trok ik met een vriendin en vriend naar IndonesiÃ« voor 2,5 maand en heb ik op Java een week gedag gezegd om alleen een week te zijn.

Rond mijn 30e heb ik alleen gekampeerd in Bretagne voordat een vriendin me achterna reisde. In de jaren erna ben ik in Nederland geregeld alleen naar zee geweest en heb een aantal steden in BelgiÃ« bezocht. Verder samen met vrienden, vriendinnen of geliefden.

Tijdens die tripjes alleen voelde ik gepaste trots.
Maar het kind van binnen heb ik verlaten.
Nu begrijp ik dat.

Want ik bood haar geen enkele houvast.
Zij mocht er niet zijn.
Haar zorgen, angsten en gevoeligheden, ik kon er niks mee.

Tot ik ziek werd in Kenia en zij haar plek luid en duidelijk opeiste.
In dit blog op mijn site Kunst van Vertragen schrijf ik over deze life changing ervaring en de gevolgen.

De werkelijkheid is mooi. En waar.

Terug naar nu.
Girona.
Twee weken heb ik mezelf toegestaan te twijfelen.
Tot ik de knoop heb doorgehakt.

Lieve angst. Ik koester je .
EN ik ga toch.
Zegt mijn verlangen.

Blijdschap en euforie stromen door me heen.
Voor een dag of twee.
Heerlijk om een beslissing te nemen.
Ik voel me vol moed.

Tot de angst weer omhoog kruipt.

Goed. Nu.
Bang. Dus.
Plus bijbehorend commentaar.

‘Ik kan altijd nog annuleren’.
‘Waarom moet het altijd zo moeilijk zijn?’
‘Wat ben je ook een angsthaas’.
‘Wat ben ik aan mezelf aan het bewijzen?’

Dan die impuls van binnen.
Stop!
Voel.
Luister.

Ik ga zitten.
Haal adem.
Het is waar.
Het is helemaal waar.
Het is OK.

Bel een vriendin.
En nog een vriendin.
Tranen komen.
Mijn hart verzacht.

Het is waar en het mag.
Het is waar en niet erg.
Het is waar en …. wat is eigenlijk het probleem?

Welkom bij een Play dag – Moed mag
â‡“

Vertrouwen in de Weg

Dan, als een boodschapper van liefde, verschijnt ze, mijn innerlijk Kind.
Ongeschonden.
Met open blik.
Zij kijkt me aan.

Ik zie haar.
Mijn hart springt open.

Je bent mooi.
Je bent goed.
Dank dat je er bent.
Je bent lief.
Ik hou van je.
Ja ik begrijp je zorgen.
Het is spannend,
Je bent niet alleen.
We doen het samen.
We kunnen dit.
Je mag hulp ontvangen.
Je mag bang zijn.

Je. Mag. Bang. Zijn.
Ik. Ben. Er.

Angst mag. Moed mag!

Ik luister naar haar zorgen.
Ik hoor haar.
Helemaal.

Het mag mis gaan.
Je hoeft de weg niet meteen te weten.
Hulp vragen mag.

Ze ontspant.
En glimlacht.
Ik zie haar.
Zij ziet mij.
Ze pakt mijn hand.
We zitten. In alle rust.

De weg naar Moed kan lang zijn.
Maar wat een wonderschone reis.

Iedere reis begint met een eerste stap

Eerste stap. Workshop boeken.
Een tweede. Reis betalen.
Een derde. Nieuwe koffer aanschaffen
Een vierde, lijst maken met spullen om mee te nemen.
Een vijfde, zesde, zevende en zo voorts.

Ik heb niks te bewijzen.
Jij hebt niks te bewijzen.

We zijn alleen maar onderweg.
Hoe meer waar iedere stap mag zijn, des te meer vervullend is de reis.
Naar steeds meer zelfacceptatie en zelfontvouwing.

‘Moed, je bent mooi’.
Zegt Angst.
‘Jij bent een Heldin’.
Zegt Moed.

Op naar de Spaanse PyreneeÃ«n.