Ben jij ook zo gevoelig?
Ik ben gevoelig. Altijd al geweest. Overgevoelig? Creatief? Kwetsbaar? Snel geraakt? Zwak? Te gevoelig? Moedig? Bijzonder? Hoog sensitief? Buitenbeentje? Ik ben het allemaal. Soms het een meer dan het ander. En nee, dat is niet makkelijk in een snelle westerse maatschappij.
Deal with it?
Vroeger was mijn gevoeligheid eerder een vloek dan een zegen. Ik heb haar genegeerd, met harde hand aangepakt of met weerzin bekeken.
In het beste geval dealde ik ermee zoals ik met regen omga. Shit, het regent. Dan maar een paraplu opsteken en ‘er door heen gaan’.  Genieten van de koelte en frisheid van de regendruppels kwam niet in me op.
Ook al ‘dealde’ ik ermee, ik werd er niet minder gevoelig door, hoewel ik dat wel gedacht heb. In werkelijkheid trok mijn sensitiviteit zich terug, diep in mij. Zo diep dat ik haar een tijd ben kwijt geraakt.
Dunne huid
Je zou kunnen zeggen dat mijn lichaam een afspiegeling is van mijn sensitieve aard. Blauwe aderen zijn zichtbaar op armen en benen omdat ze dicht onder de oppervlakte liggen en de huid dun en teer is. Als ik me stoot schiet een hevige pijnscheut door mijn zenuwstelsel. Ik heb snel blauwe plekken die lang blijven. Zielig? Nee. Gevoelig. Zo is het. Ook mijn hart en geest, dun van huid..
Het resultaat? Psychisch, emotioneel en fysiek handhaaf ik een delicate balans die voortdurend in beweging is. Als een koorddanseres doe ik subtiele aanpassingen om het midden te vinden.
Inmiddels voel ik – na vallen en opstaan- een diepe dankbaarheid voor mijn vermogen om zo intens te mogen waarnemen, ervaren en voelen. Mijn sensitiviteit heb ik volledig omarmd en ik ervaar haar als een ingang tot mijn ware zelf. Hallelujah, dan zal ik wel voortdurend in het midden leven! Nou, soms zijn er uitschieters en moet ik mijn eigen wonden weer likken.
Blessing in disguise?
Een tijd geleden nam ik een klus aan waarvan ik wist dat deze mijn grenzen fors zou oprekken. Goed geld verdienen met een superleuk project. Samen met 3 collega’s Theater maken met 100 vmbo jongeren. Dat kan ik nu wel aan, denk ik. Ik verwacht natuurlijk weerstand. Not my favourite thing. Maar, ik kan het aan. Dacht ik.
De werkelijkheid overtreft mijn verwachtingen. De jongeren zijn gewoon zichzelf, met op hun voorhoofd de zin (zoals een collega mij zei) ‘Wegens verbouwing gesloten’. Veel geluid, hard ook, veel impulsen, zeg maar goodbye tegen mijn gevoeligheid.
Ik zie mezelf weer staan in hun midden, ik probeer de orde te bewaken, probeer hen tot stilte te manen. Ik ben bezig ‘er door heen te gaan’. Mijn lijf schiet in een kramp, de jongeren ook, en in een impuls besluit ik op te geven, te stoppen, dan maar geen orde, dan maar niet de uitvoering van mijn plan. De tranen schieten in mijn ogen.
‘Mevrouw, gaat het?’ ‘Jongens, jullie hebben even pauze’. Zo wat was ik gevoelig. Ik kon niet eens een stel pubers ‘aan’.
Falen als een vorm van loslaten
Vroeger zou ik hebben gedacht dat ik gefaald zou hebben. Het is me niet gelukt. En het klopt, wat ik in mijn hoofd had is inderdaad niet gelukt.
Maar in dat korte moment ‘Mevrouw, gaat het?’ voel ik even echt contact. En dat raakt me diep.Dat is gelukt: mezelf te blijven voelen in een omgeving die niet klopt bij mijn constitutie. Voelen wat van waarde is, namelijk verbinding en contact. Los van een fantastische voorstelling of voldoen aan mijn eigen verwachtingen een topdocent te moeten zijn. In alle omstandigheden.
Het project is uiteindelijk toch geslaagd, los van dit moment. Er stond een prachtige theatrale rondwandeling in het gebouw. Maar wat ik meeneem is dit moment waarin ik stopte en losliet, als wake-up call.
Ik heb mijn zoveelste les geleerd. Bewaak nog beter dat wat van waarde is. Denk drie keer na bij de combinatie ‘goed betaald’ en ‘leuk’.
Omarm, omarm, omarm
Gevoeligheid mag je koesteren. Moet je koesteren.
Er is al te weinig van in deze wereld.
Eer haar en bescherm haar met heel je wezen.
En doe vooral wat je gevoeligheid doet stralen.
Ik wil eindigen met een citaat uit ― Brené Brown, Daring Greatly (over kwetsbaarheid)
To love ourselves and support each other in the process of becoming real
is perhaps the greatest single act of daring greatly.
Mooi Anita x
Ja, heel mooi, doet me denken aan het begin van hoofdstuk 40 uit de Daode Jing van Lao Zi. In de vertaling van Ton Biesthorst, Abdij Sint Benedictusberg Vaals: Ommekeer is de beweging van de Weg; zwakte is zijn werking.